We hebben de laatste 35 jaar (mijn intensieve tijd in de kynologie) ons best gedaan om -in mijn geval- de Mopshond goed en respectvol door te geven aan het nageslacht. Cultureel erfgoed gefokt met inachtneming van de regels van de georganiseerde Kynologie.
En nu? Nu zegt men anno 2019 dat dit helemaal verkeerd is.
De Mopshond is in 2019 is nog steeds dezelfde als die van 1957, toen mevrouw Christina Veldhuis de Mopshondenvereniging oprichtte. Haar levenswerk heeft ze als erfenis aan mij nagelaten en ligt boven in mijn werkkamer en vaak kijk ik in deze prachtige, door haar bijgehouden, albums van door haar gefokte pups en ouders. Foto’s van gezonde rastypische mopsen door vele jaren heen. Wat zou ze nu verdrietig zijn over de wending die haar geliefde ras en de door haar opgerichte vereniging hebben genomen. Net zo verdrietig als ik.
Maar er is dus ruimte en hoop.
Verstandig fokken is niet elimineren maar gezond combineren (fokwaarde dus).
Maar nu in 2019 wordt er op een achterhaalde en ouderwetse manier naar de fokkerij gekeken. Een ongewenst onderdeel van de hond wordt onder de loep gelegd en op basis van slechts een onderdeel wordt de gehele hond en daarmee een geheel ras afgeserveerd. Een dergelijk achterhaalde benadering betekent dus de dood voor alle rassen.
Er is geen diersoort zoveel onderzocht als de hond, dat is mooi, maar ook gevaarlijk blijkt nu.
In plaats van ons voordeel hiermee te doen, gaan we de onderzoeken gebruiken om onze honden te elimineren, hoe erg is dat. Je kunt regels gebruiken om zaken onmogelijk te maken maar je kunt diezelfde regels ook gebruiken om dingen mogelijk te maken.
We hebben met zijn allen een wereld gecreëerd waarin we ervan overtuigd zijn geraakt dat alles maakbaar is, foutjes en imperfecties worden niet meer getolereerd.
Dat is mijn inziens een hele slechte ontwikkeling aangezien we lang niet op alles grip hebben en ook niet zullen krijgen. We moeten het ook niet willen.
Wat is dan de meerwaarde van een stamboom hoor ik veel mensen zeggen.
Welnu, een stamboom is een afstammingsbewijs, dat inzicht geeft in de voorouders, die genetisch altijd mee doen. Vader of moeder hoeven nergens last van te hebben, maar een grootouder kan wel degelijk een ongewenste eigenschap hebben bezeten, dus is inzicht in afstamming van essentieel belang voor het maken van de meest juiste keuze. Een keuze die balans houdt tussen werkelijkheid en wenselijkheid.
Nu we zelfs andere rassen in de Mops willen fokken, krijgen we nog een extra uitdaging erbij, want hoe verhouden deze genen zich met ons ras? Daar is in ieder geval geen enkel onderzoek naar gedaan. Het is een wankele opinie van aannames die niet is gebaseerd op enige vorm van wetenschappelijke onderbouwing of de kwaliteit van kundige fokkers: het Fingerspitzengefühl.
Momenteel worden nu 12 rassen de dupe van deze kortzichtige regelgeving, hoe verdrietig is dit! De broodfokkerij lacht nu al, controleren is immers een moeilijke zaak gebleken en de broodfokkerij viert momenteel hoogtij. Niet te controleren of te reguleren, dus fok maar raak.
Het is nu Pinksteren, in mijn geloof daalde de Heilige Geest neer en mensen spraken opeens allemaal de zelfde taal.
Dat zou voor ons toch ook geweldig zijn? Het is bovendien broodnodig!
Laten we hopen, dat de komende tijd hiervoor ruimte zal ontstaan. Vooralsnog blijf ik genieten van mijn ras en zal dit ook niet opgeven.
Monique Jansen, Juni 2019
