Waarom zijn wij geëmigreerd? Ik heb werkelijk géén idéé.. Henk had zijn huis verkocht en door de tia kon ik mijn beroep niet meer uit oefenen. Verkopen van Het Hegeveld leek een logische stap maar waar zouden wij met alle dieren kunnen wonen. Ruimte, privacy, natuur etc. Zoals we het in Exloo gewend waren.. die plekken zijn er wél maar er hangt een prijskaartje aan. Toen kwam deze streek in beeld.. we zijn er op de bonnefooi naar toe gereden. En werden verliefd.... donderslag bij heldere hemel. We namen een makelaar in de arm en de tweede bezichtiging was raak!! Ruimte, land, een prachtig, groot huis in een geweldige omgeving.. En bovenal betaalbaar... we deden een bod uit de losse pols en die werd geaccepteerd!
Terug in Nederland gingen we op Spaanse les, zetten de puntjes op de i, gaven we onze geweldige advocaat volmachten om de hele boel te regelen want we lieten ons niet uit het veld slaan door een virus. We pakten dozen vol. De honden en paarden werden geënt, vervoer en verhuiswagen werd geregeld. En toen de grenzen open gingen op 21 mei waren wij een van de eerste buitenlanders die de grens over staken.. we gingen naar HUIS!!!
Instortingsgevaar...
12-10-2020
Staat ons huis op instorten? Hebben we een kat in de zak gekocht?
Nee. Het huis is als een bunker. Dikke muren, goed geïsoleerd. Prima huis.
Het is meer dat ik een beetje instort. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Dat vereiste heel veel organisatie, ging gepaard met veel emoties, beslissingen die genomen moesten worden en lichamelijk moest er ook veel verzet worden. Zo hebben we twee huizen binnen no time verkocht, alleen al het opruimen en uitzoeken kostte enorm veel energie. Kreeg ik tussendoor een nieuwe heup, de pijn was ondragelijk geworden, moesten we tijdelijk in een vakantiehuisje bivakkeren want dakloos, ging lieve Silke zó maar dood, kwam lieve Dana op ons pad en na spannende weken: Eindelijk gingen de grenzen open en kregen we na een lange, vermoeiende reis met de honden en een kat, op een benzine station in Villaviciosa de sleutels. De advocaat die alles voor ons had geregeld, aankoop, bankzaken, notaris etc. kon ons huis namelijk niet vinden. ( Niemand trouwens, we moeten iedereen binnen loodsen en de post is een ramp!)
En toen stonden we voor het huis... onze casa Blanca.. Zonder meubels. Slapen op luchtbedden, kamperen in huis. Na een week arriveerden de paarden. En na twee weken kwam de verhuiswagen met onze spullen. De eerste weken waren hectisch. Loodgieters voor de verwarming, elektriciens voor de buitenverlichting, schotelmeneer voor de tv, boeren voor het land bewerken etc. Mensen die ons welkom heetten: Met gebak, fruit, melk van de koeien, Asturische lekkertjes: pudding, gebakken deegdingetjes etc. Niemand die Engels spreekt hier dus heel vermoeiend. Tussendoor boodschappen doen, de stad verkennen, stranden bezoeken, hooi inslaan, dierenarts kennismaken, regelen en organiseren.. eigenlijk gaat alles tot nu toe van een leien dakje maar vermoeiend is het wel. En dan komt er zomaar een dag dat alle energie weg is. Te moe om uit bed te stappen. Te moe om ook maar íets te ondernemen. De was op te hangen, met de hondjes te lopen etc.. En ik maar denken: word ik ziek? Corona? Nee... gewoon oververmoeid... En een piepklein beetje heimwee hoewel ik echt niet terug wil.... dus nu de boel laten bezinken en uitrusten. En mezelf toestaan dat ik best moe mag zijn. Komt goed!
